Âşık Kul Sabri

1851 yılında Emlek Hüyük köyünde doğdu. Babasının adı Yusuf, kendi adı Ali’dir.

Ali, ailenin tek evladıdır. O yıllar Hüyük ve çevresinde aşıktan geçilmez. Yusuf’un evinde de sıkça cemler yapılır, aşık meclisleri kurulur, aşıklar gelenek, görenek üzere tasavvuftan felsefeye, muamma çözme sanatından atışma yapmaya değin tüm konularda çalar, söylerler. Ali, sazın, sözün, kısaca deyiş ve türkülerin dolu dolu yaşandığı bir ortamda büyür, gelişir.

Ali’nin babası Yusuf geçimini rençberlikle kit kanaat sürdürmektedir. Emlek’te toprak verimsizdir. Ürün alabilmek için emek gerekir, çaba gerekir daha da önemlisi çalışacak insan gerekir. Gel gör ki Ali’nin bu işlerde ne hevesi vardır, ne de isteği. Varsa yoksa cemlere katılmak, aşık meclislerinde bulunmak...

Ali, henüz çocuk denilebilecek yaşta kendi akranı bir kıza sevdalanır. İçindeki türkü aşkı sevda ateşi ile birleşince alır sazı eline başlar çalıp çağırmaya. Kısa zamanda dilinin bağı çözülür. Artık Emlek bölgesi ona dar gelmektedir. Yanında kamberisi ile birlikte başlar Anadolu’yu adım adım gezmeye. Divanda dergahta bulunur. Yol yordam öğrenir, cem yürütür.

Aşık Sıtkı Baba, Aşık Agahı ve Yassıpınarlı Aşık Halimi ile uzun yıllar birlikte dolaşırlar. Günlerden birgün, Hacı Bektaş Veli Tekkesine yol uğratır, Pir’e olan niyazını ve inancını tazeler. Huzura kabul edilir. Bu zamana kadar deyişlerini “Garip Ali” mahlası ile çalıp söyleyen aşığın meydandaki aceleci tavrı da dikkat çeker. Kendisine o günkü post nişin tarafından “önce sabretmeyi öğren, unutma ki başarının anahtarı sabırdır.

Bundan böyle senin adın Sabrı olsun” denir. Bu tarihten sonra da şiirlerini “KUL SABRİ” mahlası ile yazar. Ozanın ölümünden sonra el yazması olan şiir defteri bazı çocukları tarafından korunamayıp bilinçsizce yok edilmiştir. Çok az sayıdaki şiirleri sözlü basın dediğimiz (dilden dile) yollarla bize ulaşabilmiştir. Bu usta şairimizin bazı şiirlerinden örnekler: